Feit dat ik deze woorden aan het schrijven ben bewijst het tegendeel maar weer. Want ondanks het hondenweer stonden we paraat op het kerkplein met 14,5 man. Een record, volgens John sinds zijn carrière, want nog nooit stonden we met zoveel mensen van eigen bodem op het kerkplein klaar. Overigens reken ik mijzelf tot 0,5. Gezien ik nog ademhaal en nog voldoende verstand heb om te vlaggen kunnen we maar concluderen dat ik voor 0,5 tel. Elders in het dorp ademt nog een ander wezen die we al even niet gesignaleerd hebben. Ik heb het namelijk over Rick Broeren, herrezen uit de as, als het ware als een Fenix. Die jongen heeft nog steeds spierpijn van de wedstrijd tegen Siebengewald, makkelijk 1,5 maand terug. Zo nu en dan is Nieck van Hout ook weer bezig met zijn revalidatie tijdens de trainingen. Mochten jullie afvragen wat er met hem gebeurd is; laten we erop houden dat deze “airborne veteraan” geknikkerd heeft met iemand die iets meer volume heeft dan hem. Verder staat was zijn mede-ambtenaar Nino ook weer in ons midden, die alweer zenuwachtig was voor zijn nachtdienst in het beruchte Echt-Susteren. Last but not least was ex-Bivak Björn mét umlaut er ook bij. Mochten jullie ooit last hebben van ingeparkeerde auto’s op je eigen oprit, ik kan je zijn vaardigheden met veel accolades aanbevelen.

Nadat iedereen uitbundig Daan feliciteerde met alweer zijn 23e verjaardag begonnen wij onze barre tocht naar Ottersum. Achates 3 stond op het programma. “Ut Urs” heeft al menig wedstrijden gespeeld in Ottersum, voor “ut twed” was het toch ff geleden. We reden allemaal naïef en blind het parkeerterrein op om er vervolgens achter te komen dat er natuurlijk 0 parkeerplekken zijn. Een kritisch puntje voor tijdens de ledenvergadering van Achates. Overigens mooi om te zien dat iedereen 23 moest steken om de parkeerplaats te kunnen verlaten i.v.m. gebrekkige ruimte. Dus met benodigde vertraging begonnen wij aan de warming up; op een klein middenstuk dat men een “trainingsveld” noemt. Ik heb me nog ingehouden; de omstandigheden waren op z’n zachts uitgedrukt “kloëte”. Tot overmaat van ramp zag Mike alweer vanuit het “trainingsveld” dat er Heineken geschonken wordt in de kantine. Er zijn geen woorden voor deze bizarre omstandigheden; graag deel ik dan ook de woorden van Rick Broeren over deze hele toestand:

“Het is gewoon een combinatie van nat, wind, modder.. spierpijn…. alles”

En zoals gewoonlijk begonnen wij onze uitwedstrijd weer met ongeregeldheden; want de tegenstander had de bal weer eens niet opgepompt. Ik zag onze HPK al zijn hoofd schudden langs de kanten. Om toch maar even wedstrijd gerelateerde dingen te schrijven; we begonnen wederom aardig aan de eerste helft. Onze tegenstanders hadden nogal technische spelers, hun veldspel echter, daar was geen eer aan te behalen. Wij hielden goed onze posities, waardoor zij eigenlijk niet zoveel konden verrichten. Dat wij met ons uitstekende schaakspel eens een keer de tegenstander moeilijk mogen maken een dezer dagen in de 4e klasse.

Helaas had onze bladblazer last van zijn gewrichten en werd hij al vroegtijdig gewisseld voor Ron. Daarbij kregen wij weer de 1e goal tegen via een individuele actie van Achates. Gezien ons goede spel zou de 1-0 achterstand geen enkel debacle mogen zijn. Toch moet ik de volgende tegenklapper delen, want ook Gianno viel uit na een ongelukkige botsing rond het middenveld. Hij schreeuwde het uit van de pijn. “Neet aanraken, neet aanraken”. Jacko Jacko kwam te hulp schieten met zijn waterzak maar het bood geen meerwaarde. Met behulp van onze leiders en spelers werd Gianno eraf getild en Berro kreeg de kans om zich te bewijzen. Dit betekent echter wel dat we heel wat coaching vermogen kwijt waren geraakt.

Gelukkig bleven wij ons dingetje doen ondanks de 3 significante tegenslagen. Onze glazen Keniaanse vrachtwagenchauffeur stond ook z’n mannetje met zijn linie en coaching, want de tegenstanders trapten regelmatig in de buitenspelval. Uiteindelijk werden wij beloond met ons goede spel. Goede combinatie vanuit Björn rechts met Ron leidde tot een doelpunt via Sergio in de 35e minuut. Een minuut later stond het zelfs 1-2, hun linksback werkte de bal verkeerd weg waardoor de bal in het viel (ook een beetje met hulp van de wind en het slechte veld). We staan voor met 1-2. Voor diegene die mijn pessimistische stijl van schrijven al een beetje herkennen voelen het al aan; minuut later werd het 2-2 en zelfs 3-2 in de 43e minuut. De oorzaken. Tja, daar zullen we het maar niet over hebben.

Een boze John in de rust. Terecht ook, want het zijn weer “onverklaarbare dingen” die weer er toe leidden dat wij tegen goals krijgen. Gebrek aan focus, concentratie en wellicht het allerlaatste duwtje, het laatste beetje gif dat wij (nog) niet hebben om ons de eerste punten over de streep te trekken. Nogmaals; het is niet dat we niet hard werken, maar we zijn gewoon niet gefocust genoeg.

Stan voelde het al aan zijn water. Iedereen weet, dat CR7 op zijn netvlies staat, 24/7. Maar als je denkt dat dat de enige held is in Stan zijn leven, dan heb je het mis. Die speler waar wij het over hebben mocht in de 2e helft aantreden op nummer 10. De man met de voetbalkwaliteiten van een god, maar het lichaam van een versleten ladder. Een echte leider, de Luka Modric van Arcen. We hebben het over niemand anders dan de captain, Rick Broeren, a.k.a. “de Kep”. De “Kep” gaat het sleeptouw nemen, hij zal ons naar die overwinning leiden. John vestigt al zijn hoop in dit laatste wonder, dit niet-te-beschrijven fenomeen een hele helft te laten voetballen. Al het heen en weer gesleep met Frank heeft ervoor gezorgd dat deze 45 minuten werkelijkheid word..

Het hielp uiteindelijk niets, want we verloren met uiteindelijk met 7-2. Volgende wedstrijd is tijdens het befaamde Scrooge Festival, tegen de Zwaluwen 2. En als ik Mike weer mag geloven; “Giet ut toch wer neet door”.

Man of the match: Daan, want hij bracht vlaai mee
Zaag v/d match: geen